Nu volg ik af en toe wel een basketbalwedstrijd en heb ik al veel spelers voorbij zien komen. Kleine, grote, dikke, dunne, langzame, snelle, beroemde, onbekende, oude en jonge. En die laatste categorie, dat is toch mooi om te zien he !
Natuurlijk vind ik het mooi om Amerikanen naar Nederland te zien komen. Heb genoten van o.a Brandyn Curry, Riley Smith, Chris Denson (waar is die gebleven?), maar ook van bijvoorbeeld Kravic, van Oostrum en nu van Henson. Elke jong mannetje wat basketbal volgt vind dat soort spelers fantastisch om te zien, en ja, ik dus ook. Maar toch, en dat zal de jongere onder de lezers misschien verbazen, ik geniet dan toch meer als ik een jeugdspeler zijn eerste minuten zie maken in het eerste team van een profclub.
Tijdje geleden heb ik de eerste minuten van Norbert Thelissen gezien en die van Stan van den Elzen. Voorzichtig beginnend, niet te gek, maar toch ook niet over zich heen laten lopen. Wat het dan ook zo mooi maakt is de ouders. Om die te zien glunderen dat hun eigen vlees en bloed daar toch op het veld loopt tussen Amerikanen. Dezelfde Amerikanen die ook hun profdebuut maken, maar toch meer gelouterd zijn dan onze oerhollandse boys.
Gister weer zo’n mooi voorbeeld. In de rust sprak ik de vader van de desbetreffende speler even en we hadden het erover dat het mooi zou zijn als hij een minuutje mee mocht doen. Tegelijkertijd beseften we dat die tijd toch wel zou komen, geduld is een schone zaak. “Ze zullen in het 4e kwart met een puntje of 20 voor moeten staan, dan zou het mogelijk zijn” zei de vader nog. “Maar nogmaals, zijn tijd komt wel, het is al mooi dat hij erbij zit”. Bij de stand 98-67 was het dan zover. Nog een kleine 2 minuten, 31 punten voor en Ids Rebergen mocht ook zijn debuut maken. Zijn eerste schot was een driepunter om de century vol te maken, maar die spatte helaas op de ring uiteen. Onze andere held Thelissen mocht die honeurs waarnemen, maar even later scoorde Ids dan toch zijn eerste punt. Het was hem gegund, dat straalde af van het hele team. Mooi moment, heel mooi.
Na de wedstrijd zie je dan de familie langs de kant staan, high-five, tik op zijn billen en genieten. En ja, dat is af en toe stukken mooier dan een Amerikaan zien komen aanvliegen voor een alley-oop.
Mijn zoon (7) vertelde me begin van deze week dat hij ook wil gaan basketballen. Ik kijk al uit naar zijn eerste wedstrijden…waar dat dan ook moge zijn….