Vanmorgen werd ik wakker en zag het bericht dat Jeroen van Eck wereldkampioen is geworden in de mountainbike discipline Eliminator. Het feit dat dit gisteravond al bekend was geeft ook meteen aan hoe het op dit moment met mijn interesse gesteld is voor het mountainbiken.
Ja hoor, ik had gisteren gezien dat er een livestream was aan het eind van de middag betreffende het WK XCE in het Duitse Aalen. Heel even speelde het afgelopen week door mijn hoofd om een dag op en neer te rijden, totdat ik zag dat Aalen iets verder over de grens lag dan ik voor ogen had. En daar bleef het bij. De sport die ik zo lang lief had verdween weer naar de achtergrond en ik ging over naar de orde van de dag, de Tour de France kijken. Gelukkig wist men bij Sporza gisteren wel te vermelden dat het WK XCE bestond en kon men zelfs een uitleg geven over de discipline.
Kippenvel. Dat had ik vanmorgen toen ik het bericht dus las dat Jeroen van Eck toch redelijk overtuigend (zie beelden) de overwinning kon pakken. En dan gaan je gedachten meteen terug naar wat ooit was. Begonnen bij het CUBE Nutswerk team (wat een team was me dat !) ben ik later “overgestapt” naar het iets grotere MPL Specialized MTB Team. Waar het CUBE Nutswerkteam geweldige uitslagen reed en in meerdaagse etappewedstrijden in Zuid Afrika top resultaten behaalde was het MPL Specialized team meer gefocussed op het rijden van de World Cups in Europa en het opleiden van talenten.
Op een gegeven moment stopt het dan. Sponsoren haken af, interesse wordt (nog) minder en teams vallen uit elkaar. Vanuit de jeugd komt er iets minder talent door en zo kabbelde het mountainbiken door. Jeroen besloot zijn eigen weg te kiezen en richtte, na een uitstapje in het buitenland, VanEckRacing op. Doen wat je graag doet via je eigen weg. En zie eens met wat voor resultaat !
Als ik dit verhaal dan doortrek naar het heden dan zie ik toch een parallel met een basketballer dicht bij huis. Eentje die het in de Dutch Basketbal League probeerde maar misschien nog net te jong was of de pech had met blessures. Gegokt en verloren ? Mwah, niet helemaal lijkt me. Ook deze jongeman heeft er daarna voor gekozen zijn eigen plan te trekken en via een compleet andere weg te laten zien wat hij in zijn mars heeft. Nu heb ik niet het idee dat iemand hem echt volgt buiten familie, bekenden en wat basketbalgekkies, maar dat was met Jeroen ook zo. Daarom zie ik Ids Rebergen de komende jaren ook nog wel ergens aan de bak komen waarna mensen zullen zeggen: “Hee, die ken ik nog van vroeger”.
Ids vertrok naar het zonnige zuiden om daar in een heerlijk(er) klimaat de sport te beoefenen die hij zo leuk vindt. Zonder kritische zagende Nederlanders die elke verkeerde pass meteen driedubbel becommentarieren of afkraken. Lekker in de luwte werken aan de toekomst om over een tijdje te laten zien wat hij werkelijk in zijn mars heeft. En ja, noem me bevooroordeeld, maar ik heb hem de afgelopen weken zien trainen in zijn eentje. Waarna ik in gesprek raakte met een ouder in de Hazelaar die verwonderd zat te kijken naar hem en vroeg bij welke prof organisatie hij speelde. Er zaten zelfs kids op de tribune die hem op insta gingen opzoeken om te zien waar hij speelde. Zijn trainingen waren redelijk intensief en zijn schoten loep en loepzuiver.
Daarom zou het me niet verbazen als er, na Jeroen van Eck, de komende maanden of jaren, ineens een mededeling komt dat ook Ids de top heeft bereikt. Puur door hard werken, je eigen pad kiezen en niet opgeven ! En dan kom je er pas achter hoe mooi sport kan zijn. De Pogacars en vd Poels van deze wereld zijn leuk om te volgen, maar dit soort verhalen maakt het volgen van de sport toch veel mooier !