Vandaag zag ik op tv heel mooi hoe ge kunt verliezen. Ook zag ik heel de week al op een stream hoe je kan winnen. Mooi verschil he. T verschil tussen winnen en verliezen zit hem in het vervoermiddel. Winnen kan je op de MTB, verliezen op een wegfietske.
Eerst het verliezen. Op het moment dat je met Sagan naar de streep rijdt ga je al twijfelen. Als dan ook nog van Avermaet erbij zit weet je dat het moeilijk is. Maar toch, er is altijd die kans dat het lukt. Ook zij hebben al meer dan 200 kilometers in de benen op dat moment. GVA piert er tussen uit, samen met de Keukenlaleirelalala. Terpstra kijkt wat rond naar Sagan, die vindt t wel best zo en dan gaat Terpstra wat bellen. 10-15 seconden iets minder hard op de pedalen duwen dus, dus die 2 zijn al pleite. Dat is verlies. Niet zelf durven beslissen, niet jezelf kapot willen rijden met kans op niks, maar twijfelen, wikken, wegen, nog eens nadenken maar niet trappen.
Dan het winnen. In dun Untamed Landscape van Zuid Afrika. Freddie van der Schoot die heel de week me losse flodder schoot ( HIJ MAAKT HEM GEWOON!) en meer op de plee zat dan op zun zadel. Maar gewoon deurgaan! Uiteindelijk de laatste 2 dagen 2x top tien rijden ( met vandaag zelfs een 6e plek) en die medaille ophalen. Dan bende unnen winnaar.
Hielke Elferink. In t begin nie de juiste benen, bietje pech, maar toch verder kachelen. En ja, door te proberen en te blijven gaan elke dag stukske beter tot ik ze vandaag weer op kop zag sleuren. Dan bende unne winnaar(es)
Bart Brentjens. Elke dag er vol in klieven om Evans en Hincapie ( ja die van de TDF ja, die 2 ja) eraf te rijden. Proberen, proberen, besluiten ( helemaal zelf!) om te demarreren, gas open draaien, en maar joekelen over dat landschap. Uiteindelijk etappeoverwinningen binnen slepen en 3e in t eindklassement. Dan bende unnen winnaar.
Dun Heijden. Urste paar dagen rustig aan mee rijden (“we rijden wel lekker…”) en dan uiteindelijk toch die etappeoverwinning binnen slepen. Daarna nog podiumke, en op dun laatste dag nog een keer die bloemen ophalen! Uiteindelijk 6e in eindklassement. Dan bende unnen winnaar.
T verschil waarom ze met P6, P3 en P6 wel winnaars zijn en met P4 niet? Puur omdat ik de mountainbikers da meer gun Puur omdat de prestaties behaald zijn op rijden, rijden, rijden en kapotgaan. Ja, tuurlijk, Niki ging ook kapot na 210 km, maar die ga het toch op die laatste 10-12 kilometer. Dun Freddy, zonder eten en veul scheiten, bleef deurgaan!
Puur omdat de races in de Cape Epic beslist worden op beslissingen door de renner zelf. Of denk je echt dat dun Heijden ekkes Frischknecht belt ( *hoort telefoon gaan, roept tegen Jenny: “wait ekkes!” nimt telefoon op en explaint t strijdplan.) NEE natuurlijk niet. Zelf beslissen, gas open en maar zien waar t spreekwoordelijke schip strandt!.
En dan heb ik t nog niet gehad over hoe ge bij t voetballen kunt verliezen, maar da zal wel duidelijk zijn 🙂
Houdoe wor!